این شب ها تاریکی های کربلا پر است از شمیم ِ امن ِ حضور ِ حضرت ِ علمدار و خیام ِ هاشمیّون لبریز اند از آوای محبت ِ کسا
امشبی را عون و محمد مستمع ِ صحبت های حضرت ِ مادراند و صوت ِ زینب حیدری است ...
شیرپسرهای دخت ِ علی، پر اند از حسّ ِ غرور ِ سربازی حضرت ِ ارباب و انتظار احلی من العسل می کشند ...
این وسط اما دل توی دل خیلی ها نیست!
خیلی ها که چشم انتظار ِ تک ِ لحظه های انتظاراند برای حلّت بفناء الحسین شدن و خیلی ها هم مشغول محاسبه ی زن مال و اولادند و آن ها هم چشم انتظاراند!
چشم انتظار ِ یک خاموشی و یک تاریکی تا چشمان ِ کور ِ ظاهر بینشان را حسب ِ سنّت ِ لایتغیّر ِ لهم اعینٌ لا یبصرون بها، بر ندای هل من ناصر حضرت امام ببندند و در بیابان ِ بی امامی، گور به گور ِ بدبختی شوند ...
آری آنان را که قلب دارند و لایفقهون بها؛ چه به فهم ِ معنای کلّ شی احصیناه فی امام مبین؛ که اینان سرِّ طلب ِ نصرت ِ امام را که هدایت است و نصرت دادن به ماموم؛ به نصرت خود بر ولی الله مطلق حضرت ِ صمد تعبیر کرده اند و بدا به حال ِ مرگ جاهلانشان؛ که ماعرفوا امام زمانهم ...
امشب اما هنوز هم کربلا پر است از هاشمی ها و غیرهاشمی هایی که ناصر اند!
و عمو هست و علی هست و حبیب هست و آب هست و عـ طـ شـ نیست ...
تا فردا اما؛
خدا بزرگ است ...
ذره