مخاطب«راستش را بگو» کیست؟
پارادایم «دروغ» راچه کسی در ایران برجسته می کند؟ دروغ گو بودن نظام و مسوولین نظام اسلامی آخرین حربه و اثرگذارترین هجمه ی روانی به مردم است. پارادایم دروغ همان پارادایم سیاه نمایی ایران است تا ریشه ی اعتماد مردم را بسوزاند. بیاد بیاوریم که دقیقاً از سال دوم دولت نهم عده ای بر دروغگو بودن دولت و بعد نظام تاکید میکردند. کار به آنجا رسید که روزنامه اعتماد ملی متعلق به کروبی در صفحه ی اول خود تصویر پینوکیو را با دماغی دراز شده می کشد و خطاب به رییس جمهور خطابه می خواند!
«راستش را بگو» مانیفست تقلبی یک دروغ بزرگ است. آن دروغ بزرگ، دروغگو بودن نظام است. مخاطب این جمله ی امری، خود نظام است که به مردمش اعتماد ندارد، بیخود مزاحم آنها می شود و دست آخر می فهمد که اشتباه کرده و باید استعفا بدهد! اینکه آتیلا پسیانی نامی جز «مسوول» ندارد بسیار قابل توجه است. این مسوول دست آخر عذاب وجدان میگیرد و به مردم کشور میپیوندد.
پیامبر مردم خسته ی ایران، زنی است با چشمان رنگی که از امریکا برگشته است. دیالوگ مشترک همه ی بازیگران این صحنه در پیشگاه خدا، این است که «ما از جایی تاریک و سیاه آمده ایم؛ جایی که فرزندانش قاتل می شوند، دخترهایش خودکشی می کنند، مسوولانش نفس پرست اند و...»!
شهدا در وصیت نامه هاشان نوشته اند که ما رفتیم تا اخلاق بماند اما واویلا که از اخلاق هیچ نمانده و دروغ همه جا را گرفته است. وحید مشتاق بازمانده ی نسل اخلاقی ایران اسلامی است که امروز از او جز بیماری رنجور و درمانده چیزی نمانده و دست آخر در مترو دست در دستان شهید چمران به شهادت می رسد(بسیجی واقعی همت بود و باکری... و چمران!)
«راستش را بگو» جوانان ایران را فرا میخواند تا دست در دست هم بدهند و نمونه هایی از شبکه های اجتماعی غیر رسمی را در شهرها تشکیل دهند تا به مقابله با دروغ سازمان یافته ی نظام بروند و از همان ابتدا هم با ظرافت آنها را از سختی هایی مثل بازجویی و تعقیب سیستم امنیتی آگاه می کند.
برای افشا کردن نشانه های منافقانه و امریکایی این سریال چند مقاله باید نوشت؛ رجوع کنید به اسامی، رنگ لباس ها و ادبیات مورد استفاده ی سر یال و... .
پ ن 1: جالب نیست که دقیقا در اوج این سریال ، یک فعال اینترنتی در بازداشتگاهی می میرد؟!
آنها که رخدادهای حقوق بشری ایران را در سالهای اخیر دنبال می کنند می دانند که دقیقا در بزنگاه های خاص سیاسی مثلا در آستانه ی سفر یک مقام بلند پایه ی ایرانی به سازمان ملل، همواره یک قتل یا اتفاق اینچنین تمامک موازنه ها را بر هم می زند و ایران را به تیتر اول رسانه ها بدل می کند. نکته ی جالبش اینجاست که اینبار خط رسانه ای از رسانه ی ملی آنهم شبکه یک آغاز شده.....

وحید یامین پور