دوای دردم
اسـتـخـاره کـردم بـرای روضـه تـو
بـد آمـد،
حـتـی خـداهـم طـاقـت نـدارد بـشـنـود!
جـمـعـه هـای تـکـراری
انـتـظـار اجـبـاری
چـقـدر نـدبـه بـخـوانـیـم
چـه دیـده ای مـگر،از دل شـکسـتـه ات؟
تـمـام روز و شـبـم ذکـر تـو گـویـم
مـنـی کـه ذکـر تـو دارم،دوا نـمـی خـواهـم.
پی نوشت:
حسین(ع)